Στην αρχαία Ελλάδα η λέξη θεραπεία σήμαινε υποστήριξη, φροντίδα, αυτός που επιμελείται τον άνθρωπο. Ο σκοπός της μουσικοθεραπείας είναι ακριβώς αυτός.

Μουσικοθεραπεία είναι ο τρόπος που ένας θεραπευτής μέσω της μουσικής δημιουργεί μια σχέση με τον άνθρωπο προκειμένου να εκφράσει τα συναισθήματά του και να προχωρήσει σε ψυχοσωματικές αλλαγές, στο δρόμο της αυτοπραγμάτωσης. Δεν είναι απαραίτητη η λεκτική επικοινωνία αν αυτό δεν είναι επιθυμητό, ούτε η λεκτική ανάλυση των προβλημάτων ή της ασθένειας του ατόμου, που συμμετέχει σε μια συνεδρία μουσικοθεραπείας.

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με μια εσωτερική ευαισθησία στον τόνο και τον ρυθμό. «Η μελωδία βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο και ο μουσικός δημιουργεί στην ψυχή του ακροατή. Η άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση μεταξύ ανθρωπίνων συγκινησιακών ανταποκρίσεων και σώματος αποδεικνύει το γεγονός ότι η μουσική ήταν άμεσα συσχετισμένη με την ιατρική από τότε που έχουμε στοιχεία για τον κόσμο μας». (αναφορά στον Steiner, Ψαλτοπούλου 2004 σελ.53)

Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο  η μουσική χρησιμοποιήθηκε στα νοσοκομεία σε τομείς όπως πχ. εργοθεραπεία και ψυχιατρική, για τις ιδιότητες της να ρυθμίσει το μυϊκό τόνο, την κυκλοφορία του αίματος, την αρτηριακή πίεση, τη ψυχική διάθεση, τις εσωτερικές εντάσεις, την αυτοέκφραση και την κοινωνικοποίηση.

Μπορεί να εφαρμοστεί στους εξής χώρους:

στην εκπαίδευση, στην ψυχοθεραπεία, στην ιατρική, σε θεραπείες με δημιουργικές τέχνες και στην εποπτεία (Bruscia 1989). 

Αποτελεί  συμπληρωματική θεραπεία και όχι εναλλακτική ή παραϊατρική.

           Η μουσικοθεραπεία έχει μια ευρύτερη εστίαση που συμπεριλαμβάνει τον ασθενή σε πολλά περισσότερα επίπεδα από την διάγνωση της κατάστασής του ή τις αντιδράσεις του στην ιατρική διαδικασία. Ο θεραπευτής βλέπει τον άνθρωπο ως ΟΛΟΝ. Πάνω στις αρχές της Μουσικοθεραπείας στηρίζεται και η Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας μέσω της Μουσικής. 

Μέσα από την προσωπική μουσική του, μπορεί κανείς να μοιραστεί βαθύτερα συναισθήματα και ανάγκες που πολλές φορές λεκτικά δεν βγαίνουν, είτε γιατί δεν θέλει να τις μοιραστεί είτε γιατί δεν μπορεί. Έτσι βοηθά τον εαυτό του να απελευθερώσει  σκέψεις και  ενέργειες που έχουν εγκλωβιστεί.

Το άτομο εκδηλώνει τον μουσικό τρόπο που προτιμά να επικοινωνήσει με τον θεραπευτή. Θα μπορούσε  να παίξει πιάνο ή κιθάρα ή να κτυπήσει κάποιο κρουστό, να τραγουδήσει ή να μην συμμετέχει ενεργητικά στη μουσική. Δεν  χρειάζεται να έχει την παραμικρή γνώση μουσικής. Η μουσική αυτή σχέση, βασίζεται στο μουσικοθεραπευτικό-κλινικό αυτοσχεδιασμό. Ο θεραπευτής/σύμβουλος δημιουργεί το πλαίσιο προκειμένου το άτομο να αισθανθεί ασφάλεια, να εκφράσει τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν την κάθε  στιγμή, παίζοντας «τη μουσική που κρύβει ο καθένας  μέσα του». 

Καθώς εξελίσσεται η διαδικασία των συνεδριών το άτομο έρχεται σε επαφή με τον εσωτερικό εαυτό του και επεξεργάζεται, με την στήριξη του μουσικοθεραπευτή/συμβούλου, τα θέματα που τον απασχολούν μαθαίνοντας να συμβιώνει μαζί τους χωρίς να του προκαλούν έντονο πόνο και θλίψη και πορεύεται βρίσκοντας τα δικά του-μοναδικά-όπλα προκειμένου να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του.